Autor Wątek: Polowanie na Paragony.  (Przeczytany 14077 razy)

Offline mart

  • Ekipa DM
  • Zarejestrowany
  • *****
  • Wiadomości: 2066
Polowanie na Paragony.
« dnia: 2016 02 15, 07:26:33 »
Zachęcam do umieszczania w tym wątku opisu swoich spotkań z paragonami. Można również wysłać taki opis do mnie na PW a ja zadbam by znalazły się w odpowiednim miejscu.





Dotarł w końcu do karczmy w Twierdzy krótkonogich brodaczy. Rozsiadł się wygodnie i wlał w gardziel swój ulubiony trunek. Po chwili wpadł nizioł z łukiem roztrzepany niczym rażony piorunem. Pomocy - krzyknął. Jak tylko się uspokoił i ochłonął opowiedział historię zaginionego brata jedynemu brodaczowi w karczmie. Gruby to pomocny dzik postanowił wyruszyć do wielkiej kuźni gdzie prawdopodobnie zaginał owy niziołek. Przetrząsł cała kuźnię, od sypialni wielkich olbrzymów po kuchnie i pokoje. Nigdzie nie spotkał małej zguby. Wszystko było ogromne - łożka, wielkie krzesła i nawet olbrzymia plansza do gry w szachy na których rozsypany był złoty pył, pewno ktoś liczył wielkie złote monety.

Czy mały nizioł przypadkiem nie posłużył za wykałaczkę jakiego z olbrzymów? a może schował się za jakimś regałem? Krasnolud zbiegł po schodach i zobaczył wielkiego wojownika - oho tera chyba już wim co się stało temu małemu dzikowi...wymamrotał pod nosem...i roztrzęsioną ręką dobył broni...
Niestety olbrzymi wojownik wysoce odznaczony szybko pokazał krasnalowi gdzie jego miejsce. Nie było szans w pojedynkę obalić tak wprawionego w bojach i rozwścieczonego potwora. Na całe szczęście nie był tak szybki i zwinny by dogonić brodatego na swym zwierzu. Jeszcze tukej wróca ty dziki bydlaku!!! - krzyczał krasnal wybiegając z kuźni. Nie czekając ani chwili udał się do karczmy gdzie spotkał niziołka. Nie było wyjscia i mimo swego wielkiego strachu, malec pozbierał swoje graty i obaj udali się na odsiecz z nadzieją znalezienia brata i obalenia wojaka. Walka była bardzo
zacięta...



Takich dwóch jak nos trzech nie ma ani jednego! - wykrzyczał krasnal oddając ostatni śmiertelny cios powalający wojownika. Z jego wielkiej sakwy wysypało się dwadzieścia pięć tuzinów zielonych jadeitów. Prawdopodobnie to ich szukał mały brat pasibrzucha z Krainy Niziołków, lecz ślad po nim zaginął...




« Ostatnia zmiana: 2016 02 15, 07:54:03 wysłana przez mart »
Najstarszym i najsilniejszym uczuciem znanym ludzkości jest strach, a najstarszym i najsilniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym.

 

Offline Lerii

  • Gracze DM
  • Zarejestrowany
  • Wiadomości: 111
  • ktoś kiedyś powiedział...a, z resztą... nie ważne
Odp: Polowanie na Paragony.
« Odpowiedź #16 dnia: 2017 03 26, 23:08:21 »
„Zaginione skarby”


Zwykły dzień, troche ponury z racji opadających liści z drzew oraz lekkiego powiewu chłodnego powietrza. Teona sączyła swoj napar z ziół w zaciszu biblioteki pisząc kolejny tom księgi.
-Tełonko! Znalazłem! Wiem gdzie trzeba nam iść!
Czarodziejka podskoczyła zaszokowana nagłym krzykiem Rennarda. Napar wylał się na stolik zalewając cenne dla niej zwoje i zapiski.
-Zabije Cię jak tak zrobisz ponownie!
Krzyknęła, ale zaraz jej się humor poprawił jak zobaczyła krasnoluda obranego w ciężka zbroję obwieszonego bronią i różnego rodzaju butelkami które w sumie nie są mu potrzebne do niczego poza wyglądem. Rozpromieniona podeszła do niego bardzo zmysłowym i lekkim krokiem, ucałowała mała istotkę.
-Znowu znalazłeś jakieś niby wielkie skarby i chcesz je zdobyć?
-Ouu. No tego... w sumie to tak. Ale nie! Zaraz! Znalazłem coś lepszego!
Krasnolud machał rękami a wszystko co miał przytroczone do swojej zbroi zaczęło odpadać.
W pośpiechu zaczął zbierać wszystko i ciągnął dalej.
-Krasnale z Aurin maja problem z dziwnym smokiem! On zabrał im skarby i na pewno tam będzie dużo ciekawych i starych papierów które będziesz chciała przeglądać. I złoto(dodał pod nosem krasnolud).
Teona podparła dłonie na biodrach.
-Dobra. Ale jak będzie dalej tak samo jak zawsze to będziesz spać z Urkassem w jego zagrodzie obok domu.
Krasnolud poczerwieniał ze złości.
-Dobra to chodź zobaczysz sama i jak będę miał racje to...
-CICHO! Nie będzie żadnego warunku. Albo idziemy albo idziesz mi do miasta po nowe zwoje bo zalałam je jak mi wpadłeś do biblioteki i zacząłeś się wydzierać. Jeszcze butów nie wytarłeś! I w ogóle to DOMYŚL SIĘ!
Trochę się Rennowi oberwało za wszystko i oczywiście jak to mężczyzna nie domyślił się o co chodziło Teonie. Ruszyli zatem do Aurin a z osady zaraz poszli do jaskiń klanu czarnobrodych i ich skarbca by ubić mocarne smoczydło.




-Dobra. Miałeś racje.
Teona postukała w hełm Renna swoim sztylecikiem który miała sprytnie przymocowany pod rękawem swojej szaty tak by w razie kłopotu szybko go dobyć i pozbyć się w sprawny sposób zagrożenia albo jakiegoś natarczywego chłopa.
-Argh!




Renn ruszył do boju irytując smoka śpiącego na stercie złotych monet który rzucił się ze wściekłym rykiem na swój cel. Walka była dość męcząca bo smok który nażarł się krasnoludzkich szamanów przejął ich dziwne moce których te nie powinny posiadać. W cieniu jaskini można było usłyszeć tylko szczęk stali i ryki smoka. Zaś Teona skupiona w swej aurze magii szeptała zaklęcia osłabiające bestię. Renn biegł w strone smoka by zadać morderczy cios toporem.
-CORP POR!
Bestia padła. Renn zatrzymał się i gapił na smoka a potem na Teonę.
-Znowu to zrobiłaś! Zawsze mnie musisz wyprzedzić tymi swoimi czary mary.
-A źle Ci ze mną?! Weź przestań jojczeć i tnij bydle bo ja poplamię swoje ubrania i wracamy do domu bo pisać miałam i jak zawsze mi się nie udało.
-Czemu to Tełonko?
-DOMYŚL SIĘ
Renn rozciął smoka mamrocząc pod nosem jakieś kocopoły. Z ciała smoczydła wypadł worek który jak się okazało należał do jakiegoś wysoce postawionego krasnoluda z klanu czarnobrodych.




Po pozbieraniu złota, kamieni i starych ksiąg para ruszyła do wyjścia i do domu gdzie Teona wróciła do swoich ksiąg a Renn odetchnąwszy, że nie będzie musiał spać obrok Urkassa poszedł do kuchni i otworzył sobie butelkę ciemnego piwa, po czym poszedł do swojej pracowni wyczyścić zbroje i odreagować humorki Teony.




« Ostatnia zmiana: 2017 06 28, 16:34:15 wysłana przez Lerii »

Offline Lerii

  • Gracze DM
  • Zarejestrowany
  • Wiadomości: 111
  • ktoś kiedyś powiedział...a, z resztą... nie ważne
Odp: Polowanie na Paragony.
« Odpowiedź #17 dnia: 2017 03 27, 13:35:33 »
Zabity, uwolniony ...

Wszystkie wyglądały tak samo, jednak nie każdy był tak samo silny. Pierwszy przerośnięty żółw upadł kiedy magowie nie zdążyli rozgrzać swych strun głosowych. Drugi zaś dawał się we znaki. Wyglądał dokładnie tak samo jak poprzedni, ale silny jak cholera!
-Ciekawe te skorupiaki, nawet po gębie nie rozpoznasz- powiedziała Jawil'dia
-Nie skorupiaki tylko żółwie... - poprawił Shi'ntluth'nym
-Na plecach jakaś skorupa? To skorupiaki dla mnie!- skwitowała ponownie.
Tak przemierzali korytarze, jedyne co się zmieniało to pnącza na ścianach oraz liczebność przeciwnika. Monotonne zabijanie sprawiło że na chwile przestali się do siebie odzywać, jakby nadszedł czas na refleksje. Wojownik podniósł jedne ze zwłok, chcąc określić wagę stworzenia.
-No, takie ze trzy kamienie- puknął w skorupę- ale puste w środku- poza czarnym wrzosem który wypadł spod pancerza towarzyszył jedynie smród stęchlizny.
-Haha! Patrzcie na tego, ma tak wielką skorupę że mu się nogi uginają!- wrzasnął Esse.
Owy przeciwnik wyglądał zupełnie inaczej niż poprzednich kilkunastu. Potężny bagaż który nosił na plecach sprawiał że był nieco zgarbiony a jego nogi powyginane jak sękaty patyk. Zauważył ich od razu, wystawił długie pożółkłe zęby i ruszył na nich.




Machał na wszystkie strony patykami, a obracając się obijał wszystkich skorupą. Magowie umysłu poczuli słabość przeciwnika, wydał się inteligentniejszy od poprzednich, lecz jego myśli były pomieszane, zagubione, jakby wołał o pomoc. Walka przypominała bardziej agonię, może po prostu sam przebywał w tych komnatach zbyt długo. Trwało to nie wiele dłużej niż opróżnienie kufla ciemnego piwa. W końcu wydał z siebie głośny jęk, padł na ziemie, oddech stał się na chwilę spokojniejszy, uwolnili go.
« Ostatnia zmiana: 2017 06 28, 16:34:27 wysłana przez Lerii »

Offline Lerii

  • Gracze DM
  • Zarejestrowany
  • Wiadomości: 111
  • ktoś kiedyś powiedział...a, z resztą... nie ważne
Odp: Polowanie na Paragony.
« Odpowiedź #18 dnia: 2017 03 31, 21:44:03 »
Co za przypadek...

Krew smoka, tak pożądana, tak ciężko dostępna. Wystarczy wprawny ruch ostrza na podgardlu i można zdobyć kilka fiolek tego płynu. Ta z czerwonych smoków podobno ma więcej właściwości, ale prawdę zna tylko kilku alchemików w tych krainach....
… W grocie było wystarczająco ciemno aby zapalić pochodnie. Każdy ze śmiałków miał uwiązane przy pasie puste fiolki, znali bardzo dobrze to miejsce, wiedzieli ile dokładnie będzie potrzebnych. Po kilku minutach wszystkie smoki leżały martwe, zaczęto spuszczać krew ze wszystkich zwłok. Abira jako że nie potrzebowała zielonej cieczy, udała się do pobliskiego oczka wodnego umyć kilka bandaży.
-Co my tu mamy … to się do niczego nie przyda ...- przeglądając worek z łupami, znalazła wyszczerbiony sztylet. Tak jak stała tak rzuciła go za siebie. Chwila dziwnej ciszy, brak dźwięku upadającego przedmiotu. Sekundę później grotę wypełnił pisk jakby tysiąca kobiecych głosów. Całej szóstce włosy zjeżyły się na karku. Dosiedli wierzchów tak szybko jak to było możliwe, nie zwracając uwagi na tłuczące się fiolki. Stanęli wszyscy jak jeden mąż obok siebie. Przed sobą widzieli ogromnego smoka, co dziwniejsze, ze sztyletem w oku. Zanim zorientowali się w sytuacji w ich stronę pędził ogromny obłok ognia. Lekko spanikowani zajęli w miarę strategiczne miejsca jak na zaistniałą sytuację.



Jawil'dia przygrała uspokajającą melodię, co tylko rozgniewało jeszcze bardziej przeciwnika. Magowie za wszelką cenę chcieli pozbawić smoka energii magicznej by ten nie był zdolny do rzucania czarów. Ze sztyletem w lewym oku miał pełen obraz jedynie prawej strony, Abira więc zaganiała go w lewą stronę tak aby nie widział pozostałych.
-Teraz moja szansa aby dowieść ile jestem warta- Aerin naciągnęła cięciwę z mithrilową strzała, przymknęła jedno oko czekając dłuższą chwilę.
-Na prawo, biegnij na prawo teraz! - kiedy wojowniczka zrobiła zwrot w prawo, wzrok smoka powędrował za nią, palce łuczniczki popuściły cięciwę. Trafiła. Momentalnie przestrzeń dookoła wypełnił ogień, siarczyste powietrze utrudniało oddychanie jak i ograniczyło widoczność. Ślepy już smok nie widząc swych przeciwników zaczął machać ogonem na oślep. Shi'ntluth'nym został strącony z konia, uderzenie było na tyle potężne że zatrzymał się na ścianie kilka metrów dalej, zemdlał. Mimo wszystko mieli przewagę, ślepy przeciwnik. Abira zrobiła szybki zwrot w stronę smoka, wydobyła długą na dwie belki pikę i wbiła w podgardle bestii. Być może to że była już ślepa, albo po prostu jej brak uwagi, nie iż to długa broń. Odruchowo z impetem chciała skulić głowę tuż po ataku, w nikłej obronie co sprawiło że długi rdzeń piki oparł się o podłoże i własną siłą smok przypieczętował swoją śmierć przeszywając na wylot czaszkę. Stłumiony podmuch gaszonego ognia, właściwie obłok dymu wydobył się z jego paszczy. Padł na ziemi, nade wszystko ciężar sprawił iż w moment pika przeszła na wylot w 3/4 długości. Tak jak spadała głowa, tak zatapiała się głębiej. Ociężałe powietrze opadło. Wszyscy wzięli głęboki wdech.




Abira wyciągnęła z grymasem na ustach sztylet z oka pokonanej bestii.
-A jednak na coś się przydałeś … - Wyrzuciła go znów za siebie.

« Ostatnia zmiana: 2017 06 28, 16:34:38 wysłana przez Lerii »