Ostatnie wiadomości

Strony: 1 2 [3] 4 5 6 7 ... 10
21
Przygody / Odp: Krew i lód
« Ostatnia wiadomość wysłana przez mart dnia 2023 08 06, 20:08:18 »
III. Księżycowy Olej

Zebranie odpowiednich reagentów było stosunkowo proste, nie licząc niespodziewanego starcia, które temu towarzyszyło. Sporządzenie wedle niezwykle skomplikowanej receptury oleju niezbędnego do namaszczenia Alfy było jednak prawdziwym wyzwaniem. Mgła wiedziała, że tego wieczoru na niej skupiony będzie wzrok wszystkich braci i sióstr, nie chciała nawalić. Stado reaktywowało się, wracało do życia po naprawdę długim czasie i choć pewnie nikt nie zauważyłby nawet potknięcia w tej materii, zależało jej, by wszystko poszło idealnie. Po godzinach spędzonych nad moździerzem i recepturą, po tym, jak kilkakrotnie musiała zaczynać od nowa, księżycowy olej był jednak gotowy. Mgła mogła ruszać na spotkanie.

Od zarania dziejów miejscem spotkań lykantropów jej stada była wyspa, zapomniany przez los skrawek ziemi, rzucony pośród wód Zaginionych Krain. W drodze zastanawiała się, ile lat minęło od momentu, gdy ktokolwiek z jej braci zjawił się tam. Wyspa od dawna nie była świadkiem obecności nawet jednego wilkołaka a co dopiero, tak licznego zebrania. Gdy dotarła na miejsce, jej serce dudniło niczym wojenny bęben wybijający marszowy rytm. Czuła na sobie wzrok wszystkich braci i sióstr, gdy zmierzała w kierunku placu. Zanim przemówiła, wzięła głęboki oddech i modliła się w duchu, by nie zadrżał jej głos.


Jej obawy na szczęście były bezpodstawne, przemowa poszła dokładnie tak, jak mogłaby tego oczekiwać. Choć dawniej stado dzieliły podziały na tych, którzy czcili Praojca oraz tych, którzy cześć oddawali Bogini Matce, tej nocy wszyscy zgodzili się, by dawny porządek pozostał historią. Po jej długiej mowie nastał najbardziej wyczekiwany i najważniejszy moment. Namaszczenie ich przywódcy. Zgodnie z obyczajem, każdy z zebranych miał prawo rzucić mu wyzwanie. Stado ponownie było jednak zgodne, Nocna Mara został Alfą.


Gdy tylko stojący przed nią mężczyzna został namaszczony świętym olejem, zza chmur wyłoniła się srebrzysta kula, co w oczach Mgły było jasnym świadectwem, iż Luna aprobuje ich poczynania. Skoro jednak rytuał dopełnił się, zgodnie z obyczajem, każde ważniejsze wydarzenie w stadzie należało przypieczętować wspólnymi łowami. Każde z nich porzuciło więc swą ludzką formę, by przybrać swe wilcze oblicze.



To była długa i owocna noc. Stado mknęło przez świat, odwiedzając najbardziej odległe tereny łowne. W tak podniosłym dniu nikt nie zadowoliłby się byle pomniejszą ofiarą. Zwierzęta pierzchły na ich widok a na dźwięk ich donośnego wycia, ludzie mieszkający na przedmieściach zamykali drewniane okiennice, by nie kusić losu. Ich celem nie byli jednak ludzie a smoki i demony. Krew godna nocnych łowców.

22
Przygody / Odp: Krew i lód
« Ostatnia wiadomość wysłana przez mart dnia 2023 08 02, 23:54:26 »
II. Nieoczekiwany wróg

W karczmach coraz częściej można było usłyszeć o tym by ktoś, podróżując nocą traktem, widział wilka. Niektórzy zarzekali się, że widzieli całe stada. Byli też tacy, którzy z przerażeniem w głosie przysięgali, że widzieli likantropa. Wielu podróżnych zachodziło w głowę, cóż się stało, cóż zmieniło, że wśród tych drapieżników nastało takie poruszenie.

Serce Mgły przepełniała radość, jeszcze niedawno była przekonana, że rozbite i rozpierzchnięte stado to mrzonka, relikt przeszłości. Wszystko wskazywało jednak na to, iż wilczyca nie mogła być w większym błędzie. Z nocy na noc, na nawołujące wycie jej oraz Nocnej Mary odpowiadało coraz więcej braci i sióstr. Po kilku nocach było ich już na tyle dużo by zacząć snuć plany. Stado — to słowo brzmiało dumnie i wypełniało serca nadzieją. Stado potrzebowało jednak przywódcy i choć kandydat był oczywisty, wszystko musiało odbyć się należycie.

Jej bracia i siostry polowali, dając upust instynktom, trenując oraz wyznaczając terytorium, którego granice zatarły się przez lata. Pod ich nieobecność inne drapieżniki poczuły się na tyle pewnie, by zająć leża i bytować na polanach, do których niegdyś nie ośmieliłyby się nawet zbliżyć. Mgła miała jednak inne zadanie do wypełnienia. Do prawidłowego odprawienia rytuału niezbędne były specjalne ingrediencje. Zioła, korzenie, barwniki. Szamańskie ryty były w tej kwestii niezwykle precyzyjne, a wilczyca chciała, aby naznaczony przywódca stada skąpał się w noc rytuału w łasce Luny. Gdy węszyła w pobliżu pustyni, za rzadkim gatunkiem grzybów stało się coś, czego nie spodziewała się nawet w najmniejszym stopniu. Zaatakował ją… Wilkołak.

Czarne monstrum wypadło zza linii drzew, niczym cień warcząc i ujadając złowrogo. Mgła zlękła się i zerwała do ucieczki. Samiec jednak nie ustępował, ruszył za nią bez zastanowienia. Był większy, silniejszy i owładnięty żądzą mordu. Ona była jednak szybsza. Wiedziała to od razu. Nie miała szans w walce, musiała salwować się ucieczką. Dlaczego jednak atakował? Był jednym z nich. W stadzie znalazłoby się miejsce, zwłaszcza dla kogoś o takiej sile… Były to jednak próżne i czcze rozważania. Dysząc, wpadła na samotne wzgórze. Nastawiła uszu. Cisza. Czy zagrożenie minęło? Czy była już bezpieczna? Serce wciąż waliło jak oszalałe. Może samiec był chory? Może ktoś zatruł jego umysł magią albo… możliwości było zbyt wiele, jednak teraz musiała przede wszystkim zatroszczyć się o bezpieczeństwo, powiadomić polujących w pobliżu współbratymców o zagrożeniu. Uniosła swój biały łeb ku górze i zawyła. Głośno, donośnie, długo.

Mgła przekazała reszcie, co zaszło i rozpoczęło się tropienie. Jeśli likantrop wybrał wrogość, nie było dla niego miejsca na ich terytorium. Musieli go przepłoszyć lub zabić. Nie zajęło im długo wywęszenie jego tropu, mało kto mógł w tej dziedzinie równać się z Nocną Marą. Przydybali go przy wodopoju. Mgła wciąż miała wrażenie, że w jego zachowaniu coś było nie tak. Ich oponent nie uciekł jednak gdy, wyszli z trzech stron, warcząc oraz strosząc sierść. Wybrał walkę.


Dwóch największych na polanie samców rzuciło się na siebie i zwarło w śmiertelnym klinczu. Każdy szukał potężnymi szczękami słabego punktu u drugiego. Reszta momentalnie ruszyła wesprzeć wilka o szkarłatnym futrze, czarny samiec był potężny… był jednak sam. Polana wypełniła się skowytem bólu i złowrogimi warknięciami. Krew tryskała z ran a powietrze, niczym po burzy, jonizowało się od wyładowań mroźnej magii. Mimo iż mieli przewagę, walka była niemal wyrównana. Kto wie, czy gdyby czarnemu wilkowi dopisało choć trochę więcej szczęścia, odradzające się stado nie przepadłoby na dobre. W końcu jednak ciało potężnego wilkołaka padło bez życia w kałuże krwi, pośród strzępów futra.

Mimo licznych ran ich serca przepełniała radość. Tak znacząca wygrana pokrzepiła ich i utwierdziła, że stado jest silne, a kandydat nadawał się na ich lidera. Nie obawiali się o odniesione tej nocy rany. Mało kto mógł równać się z likantropem pod względem zdolności do regeneracji. Nawet niemal martwy wilk w ciągu raptem kilkunastu godzin był w stanie powrócić do pełni sił. Mając to na uwadze, upewnili się, że ich wróg również nie zaskoczy ich i nie powróci. Jego ciało zostało rozszarpane. Mgła wciąż jednak zachodziła w głowę, czym spowodowany był szał bestii. Tak, wilkołaki słynęły z agresji ale niezmiernie rzadko bywały wrogie wobec innych pobratymców. Coś musiało być na rzeczy. Zanim odeszli, wróciła do ludzkiej formy i pobrała próbki krwi oraz futra martwego wroga.

23
Przygody / Krew i lód
« Ostatnia wiadomość wysłana przez mart dnia 2023 07 30, 23:56:19 »
I. Spotkanie

Kropla, spływając po lodowym stalagmicie, zebrała się u jego zwieńczenia, zakołysała się i spadła prosto na wilczy nos. Błękitne oczy otworzyły się i zalśniły w ciemności. Wilczyca obudziła się, choć tylko po części. Towarzyszyło jej przytłaczające poczucie zagubienia.

Gdzie ja jestem? Ile… Ile czasu?

To poczucie, dalekie od przyjemnego, kojarzy niemal każdy. Wystarczy źle przespana noc lub nagłe przebudzenie. Zazwyczaj mija ono jednak rychło, zwłaszcza po wypiciu życiodajnego, czarnego naparu. To poczucie nie mijało jednak. Wkradło się w serce białej wilczycy, przeobrażając się w narastający niepokój. Zwierzę wygramoliło się z niewielkiej norki, spojrzało w nocne, rozgwieżdżone niebo. Zawiał zimny wiatr, wywiewając z wilczego futra resztki snu. O czym śniła, gdy spała? Nie pamiętała. Mgliste wspomnienie miejsca, które wybrała na długi sen, wracało. Czemu właściwie się obudziła? Jaki cel miało to wszystko? Mogła wszakże spać z pyskiem wtulony w swój własny ogon. Długo, spokojnie, snem wspartym magią lodu. Jednak obudziła się z poczuciem, że ta spadająca kropla nie była wcale przypadkowa.

Natłok myśli nie sprzyja nikomu, myśli gromadzące się natarczywie w głowie rzadko prowadzą do czegokolwiek poza kolejną kaskadą myśli. Pędząc przed siebie na złamanie łap, gnała nie do końca świadoma gdzie, gdy nagle… Wbiła łapy w darń. Śnieg dawno już zostawiła za sobą, przemierzając kolejne krainy. Zastrzygła uszami, serce łomotało w piersi po części z wysiłku, jakim był szalony galop po części, gdyż mogłaby przysiąc, że usłyszała…

AUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUUU!

W wilczym oku zebrała się łza. Wycie, ale nie przypadkowe, jakie usłyszeć można niemal każdej nocy w każdym lesie. Wycie, którego nie sposób pomylić z żadnym innym. Znajome. Nawołujące. Samotne. Obrała właściwy kierunek i pognała, jeszcze szybciej niż wcześniej. Musiała dotrzeć, dotrzeć jak najszybciej…

Wilkołak kojarzy się z bestią, szalonym potworem ogarniętym niepohamowaną żądzą mordu. Skojarzenie to nie jest do końca mylne jednak zdecydowanie niepełne. Trudno się jednak dziwić, gdyż postronny obserwator niemal nigdy nie ma sposobności zaobserwować wilkołaka ogarniętego inną emocją. Gdyby ktoś tej nocy zawędrował jednak na pewną polanę, mógłby zobaczyć dwa wilkołaki, których serca wypełniała radość, szczera i głęboka. Wilki też potrafią tęsknić. Gdy jednak pierwsza euforia opadła oboje, zgodnie postanowili uczcić to tak, jak przystało na szalone potwory ogarnięte niepohamowaną żądzą mordu — polowaniem.

Mimo iż dla wilków była to zdecydowanie szczęśliwa noc, czarny smok nie mógł podzielać ich optymizmu. Dla niego okazała się bowiem dużo mniej radosna i pomyślna. To on bowiem stał się celem ich pierwszego wspólnego polowania. Do jaskini spowitej mrokiem wpadli niczym wiatr. Czarnobrodzi, nie zauważyli nawet ich obecności. Tylko najbardziej bystre gargulce usłyszały stukot wilczych łap na klepisku groty. Nawet jednak one usłyszały je za późno. Kły, pazury, krew. Martwe ciała zwaliły się bezwładnie na ziemię. Wilki biegły jednak dalej, głębiej, na spotkanie z wielkim gadem.
Mimo iż wilkołaki były bez dwóch zdań na wygranej pozycji, nie oznaczało to jednak, że smok poddał się bez walki. Wielki smok walczył co sił. Płomienie buchały we wszystkie strony. Smoczy ryk co chwila wypełniał skalne pomieszczenie, a jego echo sprawiało, że cała jaskinia drżała w powałach.


 Wilkołak o szkarłatnej sierści był jednak niestrudzonym drapieżnikiem, niemal z gracją unikał pazurów mierzących niemal cztery stopy, sam znajdując jednak luki w obronie przeciwnika. Śnieżna wilczyca, która przy swoim towarzyszu wyglądała dużo niepozornej, wspierała go w tej batalii w nieco mniej konwencjonalny sposób. Rany zadane szponami towarzysza zamarzały tylko po to, by eksplodować, zadając jeszcze bardziej dotkliwe obrażenia. W powietrzu, na przekór szalejącej burzy ognia, co chwila błyszczały lodowe groty i rozbłyski mroźnej magii. W czasie krótszym niż potrzebny na zmówienie modlitwy ku czci bogini Luny wszystko się jednak skończyło. Jaskinię na powrót wypełniła cisza, nawet dużo głębsza niż wcześniej. Tej nocy polowanie dobiegło końca. Niebawem jednak rozpocząć miało się kolejne.
24
Przygody / Odp: Dyplomacja w Delucji
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Maelui dnia 2023 06 29, 22:52:48 »
Genialne :D
Naprawde żałuje, że na tak długo opusciłam dm.
Takie atrakcje mnie omineły...


No cóż... Pozostaje mi tylko zadbać o własne ;]
25
Przygody / Odp: Wampirze opowieści - część I Odrodzenie Teony
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Maelui dnia 2023 06 29, 00:46:23 »
Mam kilka planów mniejszych i większych. ;]

Czas mi pozwala więc chętnie "wsadzę kij w mrowisko", jak to się mówi...
26
Przygody / Odp: Wampirze opowieści - część I Odrodzenie Teony
« Ostatnia wiadomość wysłana przez ~M dnia 2023 06 23, 00:53:43 »
Hej

Miło widzieć, że coś się jeszcze dzieje na tym shardzie. Wrociłaś do gry i obejmujesz pieczę nad młodymi wampirkami ?

Pozdrawiam.
27
Przygody / Wampirze opowieści - część I Odrodzenie Teony
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Maelui dnia 2023 06 22, 00:59:29 »
Umarł Bóg
Nie potrzebuje go nikt
Wszak to przekleństwo
By wiecznie móc żyć
Okrutne…
Zło nas oślepia i złudny nasz blask
Gardzić nadzieją
Nie wstydzić się kłamstw
Kochać nienawiść
To być jednym z nas…



                                                                                            I - Odrodzenie Teony


Kapłanka od kilku ziaren wpatrywała się w puste regały biblioteki. Pogrążona w zadumie, z początku nie zauważyła, jak po schodach zeszła postać Teony – Stosunkowo młodej, lecz niezmiernie pojętnej wampirzycy. To ją Maelui wybrała jako pierwszą po swoim przebudzeniu, aby została czystej krwi wampirzycą. Kastę Vitae trzeba odbudować, by świat nie zapomniał o tradycjach i obyczajach rodu Vampiriah.
Teona zgodnie z tradycją przyprowadziła ze sobą śmiertelnika i to na nim spoczęły oczy Kapłanki.
Był to dziwny jegomość, którego widziała w Skara Brae. Nie pamiętała zbytnio jego imienia ale pamiętała, że był półwilkiem. Na osoby będące w połowie ludźmi, a w połowie innymi istotami, magia krwii działała różnie. Niektórzy wpadali w obłęd lub katatonię, a inni całkowicie zapominali o wydarzeniach będących ich udziałem.
Jednakże coś było w jego zachowaniu, co spowodowało najpierw nieufność kapłanki, a później irytację.
Po krótkiej wymianie zdań, z niezbyt rozumnym przybyszem, kapłanka oświadczyła, że taka ofiara jedynie obrazi pamięć o Przedwiecznym i odprawiła go.

Ofiara z żywej istoty była częścią już teraz bardziej tradycji niż samego rytuału, Przedwieczny wszak przestał istnieć, a to dla niego przyprowadzano ofiary do świątyni.

Powiodła Teonę do wnętrza świątyni, gdy tylko niedoszła ofiara opuściła miejsce wampirzego kultu.
-Zapolujemy sobie na niego, którejś nocy – kapłanka zaśmiała się upiornie, a młoda adeptka zawtórowała jej, szczerząc swe długie kły.


(Tarak, miałeś szansę wziąć udział w fajnym evencie niestety stwierdzam, z cała powagą mego wampirzego majestatu, że RPG to chyba cię przerasta. Ale spokojnie… nauczę cię *upiorny chichot*)




-Czy wiesz co to za miejsce? -Spytała kapłanka swojej towarzyszki, kiedy przemierzały kręte korytarze świątyni.
-Słyszałam o tym miejscu, ale niewiele – Przyznała i spuściła wzrok w posadzkę.
-To tutaj przemieniono mnie, oraz wielu innych. To tutaj znajdował się Pierwiastek naszej wiary.
Starsza wampirzyca poprowadziła młodszą dalej, do ukrytego przejścia i ostatniej Sali.
To tam, neonatka zostanie ochrzczona rytuałem Odrodzenia.


Kapłanka była przygotowana do rytuału, jednak odczuwała tremę. Od śmierci Przedwiecznego nie praktykowała taumaturgii – wampirzej magii Krwi, w dodatku brak obecności Phaadree nieco ujmował jej pewności siebie.
Nie dała tego po sobie poznać. Każda słabość mogła być wykorzystana przeciwko niej. Zbyt dobrze wiedziała czym to grozi wśród Immorthaa.
Westchnąwszy, wyjęła z sakwy ozdobne, czarne pudełko. Nawet przy zamkniętym wieczku, które dodatkowo chronione było magicznymi runami, ze środka dało się wyczuć silną magię.
-To ostatnie co zostało po moim Stwórcy – powiedziała kapłanka i przyłożyła dłoń do ust, przekłuwając palec o swoje własne kły. Zakrwawionym palcem dotknęła wieczka, a delikatny fioletowy blask natychmiast podświetlił runy. Pudełko można było otworzyć jedynie krwią kapłanki, ale o tym, jak i o samym jego istnieniu wiedziały jedynie dwie osoby – ona sama i nekromanta, który je stworzył. Aż do dzisiaj…

-Zanim sarkofag zniszczono, udało mi się pobrać nieco krwi z ciała Phaadree… -Maelui wyjęła ozdobną szklaną fiolkę i podała ją Teonie. – To bardzo silna krew, ona cię zmieni Teono. Jesteś na to gotowa?

Młoda wampirzyca zdawała się nie słyszeć słów kapłanki, dopóki ta nie powtórzyła głośniej. Krew pachniała… odurzająco. Jak obietnica i zarazem niebezpieczeństwo. Jak śmierć i odrodzenie…
-Teono, czy jesteś gotowa?
Dopiero teraz młoda wampirzyca spojrzała w oczy kapłanki i skinęła głową.
-Tak Pani, jestem gotowa. Pragnę tego i nic mnie nie powstrzyma, nawet możliwy obłęd.
Powiedziała Teona z determinacją w głosie,a Maelui uśmiechnęła się pełnym garniturem kłów.
-Dobrze.

Już miała doprowadzić wampirzycę na miejsce rytuału, gdy kątem oka spostrzegła, że wiedziona pokusą krwi Teona wyrywa korek z fiolki zębami i wypija wszystko do samego dna!
-Teono! – Kapłanka nie zdążyła zareagować, krew już spływała do wnętrza młodej wampirzycy.
Nie było czasu, musiała działać szybko, zanim zacznie się Walka.
Podniosła wampirzycę, jakby zupełnie nic nie ważyła i szybko ułożyła ją pośrodku ruin ołtarza.
-Spokojnie Teono, nie walcz z tym. Wpuść go do środka i zaakceptuj ból, wraz z nim przyjdzie Prawda.
Kapłanka spokojnym głosem mówiła do sztywniejącej od bólu wampirzycy.

Maelui szybko ułożyła krwawy mech dookoła ciała adeptki, by móc nieco złagodzić przebieg procesu.
Niewiele wampirów wiedziało, jaką moc ma w sobie krew i traktowali ją jedynie jak zwykłe pożywienie, tymczasem czerwony płyn, czy to z ciał śmiertelnych, czy owa krew Przedwiecznego była nośnikiem czystej energii oraz wiedzy.
Była to wiedza o wszystkim co stało się udziałem tej osoby, od dnia narodzin aż po śmierć.
Teona doświadczała na własnej skórze wszystkiego czego był świadkiem Phaadree. Wszystkich jego czynów, myśli, planów, przeżyć i wspomnień.
Kapłanka skropiła krwawy mech swoją krwią, tworząc ochronny krąg wokół targanego konwulsjami ciała Teony.
Uniosła nad nią ręce i rozpoczęła właściwą inkantację w starym języku wampirów.

Wiedziała doskonale co przeżywa w tej chwili neonatka. Przedwieczny wielokrotnie karmił ją swoją krwią, by wzmocnić więź pomiędzy służką i jej Panem.
Wiele razy leżała w tym samym miejscu co Teona i tak samo zwijała się z bólu.
Wiedziała również, że za chwile ból ustąpi niesamowitej ekstazie, jaka płynęła z picia tak potężnej krwi.
Inkantacja dobiegała końca, a wraz z nią Odrodzenie Teony. Pozostało tylko przypieczętować rytuał... Śmiercią.

-Wybacz mi -szepnęła kapłanka i zanim Teona zrozumiała co się dzieje, koniec włóczni przebił jej pierś. Oczy młodej wampirzycy rozszerzyły się, gdy spojrzała w dół na swą pierś, następnie popatrzyła dokładnie w oczy krwawej kapłanki.
-Wybaczam... - szepnęła wampirzyca i umarła na zimnym, popękanym marmurze w zapomnianej, wampirzej świątyni.





(Screeny i obrazki pojawią się, jak przypomnę sobie jak się je wstawia x.x)












28
Regulamin i komunikaty / Odp: Informacje ogólne
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Soszek dnia 2023 06 14, 13:02:45 »
Ze względu na ciągłe łamanie punktu regulaminu (mimo wcześniejszych ostrzeżeń czy sugestii):
Cytuj
VI. 1. "Przed połączeniem się z serwerem DM2 należy pobrać wymagane i aktualne pliki (dostępne w dziale „Pliki”). Zabronione jest używanie innych wersji plików (ze szczególnym uwzględnieniem plików client.exe, statics.mul, staidx.mul, map*.mul, verdata.mul oraz tiledata.mul)."

Zdecydowaliśmy permanentnie zbanować kilka kont. Nie wykluczamy także kolejnych banów.

Przypominamy ponownie, że korzystanie z plików, klientów etc. niezgodnych z naszym serwerem będzie surowo karane.
29
Pytania i odpowiedzi / Odp: ClassicUO na DM
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Evilas dnia 2023 06 13, 16:40:42 »
chwala Aqe, dobrze ze nie wprowadzamy CUO (a przynajmniej jeszcze nie)
30
Pytania i odpowiedzi / Odp: ClassicUO na DM
« Ostatnia wiadomość wysłana przez Aqe dnia 2023 06 13, 12:50:58 »
80% procent wypowiedzi w temacie to "za" a nie dyskusja. Części nicków nawet ja nie znam  ::)

Co do samego CUO, tak jak napisał autor tematu "Dodatkowo CUO daje dużo większe możliwości." Nie wszystkie możliwości które daje nam (ekipie) odpowiadają. Na dzień dzisiejszy nie mamy osoby technicznej która dokona niezbędnych zmian w kliencie by wprowadzić na DM CUO. Jak tylko taką osobę  znajdziemy ogłosimy nabór na testerów.
Strony: 1 2 [3] 4 5 6 7 ... 10